Veilig Thuis is het advies- en meldpunt voor huiselijk geweld en kindermishandeling. Deze instantie kwam recent niet erg positief in het nieuws, omdat er op verschillende locaties een vertekend beeld is gegeven over de lengte van de wachtlijsten. Althans dat vinden de inspecties. Zorgelijk natuurlijk. En ongewenst. Toch denk ik dat de situatie meer diepgang heeft dan alleen de geconstateerde problemen.
Toegenomen werkdruk
Het is gemakkelijk om te concluderen dat zaken niet goed lopen. En dat moet anders. Beter. Dat vind ik ook. Natuurlijk, want de (vaak kwetsbare) mensen die om hulp vragen zijn de dupe van deze wachtlijsten. Maar wat mij opviel was dit: laatst was ik bij een Veilig Thuis-organisatie, die wij net hadden gekoppeld aan de verwijsindex, en ik maakte een opmerking in de trant van: “ik zag dat jullie niet op de ‘zwarte lijst’ stonden, complimenten, daar zullen jullie wel blij mee zijn”. Het antwoord van de manager was echter niet “dank je wel”, maar: “tja, wij zouden zo maar de volgende kunnen zijn”. Kortom: het bleek maar weer eens allemaal een stuk genuanceerder te liggen dan dat je op het eerst oog aan zo’n pakkende kop in de krant ontleend. Belangrijkste probleem: ondercapaciteit, onduidelijkheid en een tekort aan middelen. Dit resulteert in te weinig beschikbaar personeel, waardoor de werkdruk op de huidige medewerkers inmiddels flink opgelopen is. Het gevolg is dat dossiers te lang blijven liggen. Bij de ene organisatie gaat dat nog net goed, maar bij een ander kan dat ook zo maar verkeerd aflopen. Net las ik nog dat er 1,2 miljard euro zorggeld bij de gemeenten is blijven liggen, dus zullen we daar dan maar een stukje van bij Veilig Thuis neerleggen? En dat raakt me, omdat het zoveel anders én beter kan.
De oplossing
Dé oplossing heb ik niet, maar we kunne, vanuit Thorax, wel een beetje helpen. We richten ons elke dag op het leggen van ICT-verbindingen tussen de verschillende systemen, zodat het werk efficiënter kan worden gedaan. Ons doel is het geven van verlichting en ontlasting qua tijd. Dit doen we door benodigde informatie snel beschikbaar te maken, zodat mensen gerichter kunnen werken met minder administratie. En dat allemaal met de kwetsbare groep die zorg nodig heeft in het achterhoofd. Maar dat is niet uiteindelijk nog altijd niet genoeg. Dat realiseer ik me heel goed. Er moet ruimte gecreëerd worden vanuit de overheid door inzet van geld en mensen. Laten we tot die tijd positief blijven met elkaar en scherp op wat er moet gebeuren. En laten we vooral nooit, maar dan ook nooit het kind vergeten dat, om wat voor reden dan ook, in een onveilig thuis woont. Want exact datzelfde kind heeft geen boodschap aan wachtlijsten en onderbezetting als het ‘s avonds angstig en alleen in bed ligt…