Natuurlijk. We moeten én willen onze kinderen begeleiden, steunen en ze behoeden voor al te grote misstappen. Liefst nog voor ze volwassen zijn en vol zelfvertrouwen de grote (soms boze) buitenwereld betreden. Ik ben, als vader van drie opgroeiende kids, zo langzamerhand ervaringsexpert in loslaten en vertrouwen tegelijkertijd.

Achterbankgesprekken

Het is de maand van de grote keuzes. En ja, de Tweede Kamer-verkiezingen zijn erg belangrijk, maar ik heb het nu even over die achtste groepers die hun middelbare school moeten kiezen. Mijn jongste zit in groep 7 en heeft al op een paar scholen rondgeneusd. Dat deed me weer denken aan toen ik met de oudste en (toen) achtste groeper een rondje middelbare scholen ging maken. Aan den lijve ondervond ik weer hoe verstandig de (nog maar net) tieners van vandaag de dag kunnen zijn. Oudste zat, samen met het kluitje gebruikelijke vriendinnen, op de achterbank van mijn auto, terwijl ik braaf van de ene naar de anders school taxiede. Precies zoals het een degelijk huisvader betaamt. Lichtelijk bezorgd beluisterde ik het gesprek dat de meiden enthousiast voerden. In mijn hart was ik bang dat de dames, die allemaal hetzelfde studieadvies gekregen hadden, zonder zelfbewust na te denken per se met elkaar naar dezelfde school wilden. En wat zou ik dat jammer vinden, want nieuwe vriendschappen zijn zo gemaakt, maar een school die toch minder leuk blijkt dan verwacht zou een groter probleem zijn.

Het besluit

In gedachten had ik mijn argumenten om oudste te overtuigen om toch maar vooral haar eigen pad te volgen al klip en klaar geformuleerd. Want, ik weet nog hoe het vroeger ging: er was weinig schoolkeuze. Die was immers al voor je gemaakt. Onbewust was ik in de veronderstelling dat dit vandaag de dag niet anders zou zijn. Niets bleek minder waar. Tegen de tijd dat ik mijn sleutels uit het contactslot haalde was de discussie al beslecht. Ieder ging naar een eigen school, want elke vriendin had een eigen beleving bij de sfeer, het aanbod, het gebouw of de fietsroute ernaartoe. Daar stond ik dan, met mijn ingebeelde probleem van niet-bewuste tieners die als een niet-nadenkend groepje dezelfde school zou bestormen. Het was levensles nummer zoveel.
Ook in mijn werk zie ik het vaak: (te) bezorgde hulpverleners en ouders ten opzichte van (soms kwetsbare) cliënten, zoals jongeren in de jeugdzorg. Die zijn bijna altijd prima in staat om hun eigen keuzes te maken. Ook daar was het ‘vroeger’ anders dan nu; ‘de jongere’ van vandaag is een stuk wijzer dan ‘de jongere’ van vroeger. Zeker online: hij of zij bezoekt in de regel diverse social media en kan dus ook prima met een online hulpverleningstool aan de slag. Zelf. Zolang ze maar de ruimte krijgen en niet overstemd worden. Door overbezorgde vaders of al te betweterige politici bijvoorbeeld.