Jongeren hebben zo hun eigen manier van communiceren. Ook digitaal. Ze hebben vaak weinig op met het dossier dat zorginstellingen over ze opstellen. Uit gesprekken blijkt dat jongeren zelfs last van de inhoud van ‘hun’ dossier hebben omdat de inhoud ervan vaak teruggrijpt naar het verleden en bovendien niet écht hun verhaal vertelt. Bovendien blijft de informatie, die uiteindelijk tóch over hen gaat, aldoor eigendom van de betrokken zorginstelling. Dat heeft tot gevolg dat de jongere bij elke nieuwe zorginstelling zijn of haar hele verhaal opnieuw moet vertellen. Zélf de regie houden over hun eigen gegevens, dát is wat ze willen.

Prik en pizza

En daarom gaat het lectoraat Digitalisering & Veiligheid van Avans Hogeschool, samen met Stichting Zorgbelang Brabant Zeeland en Thorax het gesprek aan met zo’n 60 jongeren, allen verbonden aan één van de drie regionale (jeugdzorg)organisaties voor LVB-jongeren (Licht Verstandelijk Beperkt). Verdeeld over kleine groepen gaan we, onder het genot van een drankje en pizza, aan tafel om te beluisteren wat zij nu écht willen als het gaat om de manier waarop ze hun eigen digitale portfolio (want het woord is dossier is zó leeg en passief…) inrichten.

Living Lab project

Het doel van dit project? De jongere het heft in eigen hand geven, zodat hij zélf aan de hulpverlener de over hem verzamelde info kan overhandigen. En dat voelt tóch een stuk anders dan passief het gesprek aangaan en maar hopen dat de betrokken zorgverlener inzicht in je dossier heeft gekregen… Een dossier dat de jongere zélf vaak niets zegt vanwege de uitgebreidheid en de wollige taal ervan.

De cliënt centraal, maar dan écht

Kijk, als je de cliënt centraal wil zetten dan moet je dat niet alleen zéggen, maar het ook gewoon doen. Met dit project gaan we in gesprek met deze, vaak kwetsbare, jongeren. Maar wat we vooral gaan doen is goede vragen stellen en heel aandachtig luisteren. Luisteren naar wat de jongere, die in zijn of haar jonge leven vaak al het een en ander heeft meegemaakt, wil. Hoe het er precies uit moet zien, weten we nog niet exact. De jongeren bepalen dat immers zélf. Misschien bestaat het al, misschien komt er (deels) iets nieuws. Hopelijk resulteert het in een online omgeving waarin de jongere zich thuis en betrokken voelt. Een omgeving waarin bovendien niet hulpverlenerstaal, maar vooral de stem van de jonge cliënt de boventoon voert…