Eind jaren negentig rolde ik de jeugdzorg in. Als IT-specialist was ik in eerste instantie ook betrokken bij andere bedrijven, zoals in de bouwbranche. Maar de zorg ráákte me. De kinderen, de jongeren, maar ook de hulpverleners die gevangen zaten in systemen die niet goed genoeg werkten. Dat moet toch anders kunnen, dacht ik meteen. Het kan niet zo zijn dat een hulpverlener zóveel tijd kwijt is met administratie, dat dit ten koste gaat van de cliënten. Dat gevoel van enerzijds verbondenheid en anderzijds gevoel van verbinding willen leggen tussen de verschillende partijen heeft me nooit meer losgelaten. Ik wil een rol spelen in de verbetering ervan. Dáár kom ik ‘s ochtends mijn bed voor uit.

Meer hulp, minder administratie

Iedereen binnen Thorax komt uit of heeft raakvlakken met het sociaal domein. We staan met één been als IT-er in een organisatie, en met het andere als mens die vanuit ervaring precies snapt tegen welke frustraties mensen aanlopen. We ervaren het elke dag: gemeenten die nu toch écht verantwoordelijk zijn voor het hele jeugd- en welzijnsgebeuren. Dat is geen sinecure. Wij leggen lijntjes. Brengen dingen overzichtelijk van A naar B. We zitten erg op het proces. Kijken continu naar wat anders, beter en sneller kan. Waarom we dat doen? Alle tijd die niet in administratie gaat zitten, blijft over voor degene die zorg nodig heeft. En daar is het uiteindelijk allemaal om begonnen. Bij hulpverleners. Maar zeker ook bij de gemeenten.

PPP

Persoonlijk. Passend. Praktisch. Dat zijn de drie kernbegrippen binnen onze organisatie. Wij gaan voor oplossingen op maat, zodat de hulpverlener direct verder kan. En ‘op maat’ betekent aansluiten, passen: dat kan een kleine aanpassing aan of koppeling met bestaande systemen zijn. Of een nieuwe, lichte applicatie. Nieuwe, grote ‘bouwprojecten’ zijn natuurlijk prachtig, maar kosten ontzettend veel inleertijd, brengen onrust met zich mee en intussen… wacht de hulpbehoevende cliënt. Kent u dat, zo’n nieuw viaduct, ergens midden in een weiland, dat nergens op aansluit? In de praktijk zien we nog wel eens dat gemeenten de IT-variant van dat soort nieuwe viaducten willen bouwen. Wij sluiten liever aan. Op de oude én nieuwe infrastructuur. Gewoon. Met een stukje hoogwaardig asfalt hier en een stevig bruggetje even verderop. Omdat het kan. En omdat het bouwen van viaducten bakken tijd, geld en energie kost. En meer dan eens is een bescheiden bruggetje toch écht een betere oplossing.